تبادل لینک هوشمند 
برگرفته از یک دوست به نام علی رها
تقدیم به شهدای زنده و تمام پدرها
دوستای گلم خداییش این شعر همیشه اشک چشمای من و میاره تقدیمش می کنم به همه باباهایی که سلامتیشون رو دادن برای دین و مملکت و نسل بعد جامعشون به خصوص بابای گل خودم:
اتل متل یه بابا!!!**اتل متل یه بابا******كه اسم او احمده/////نمره جانبازی هاش///////هفتاد و پنج درصده
اون كه دلاوری هاش///تو جبهه غوغا كرده/////حالا بیاین ببینین//////كلكسیون درده////اونكه تو میدون مین////هزار تا معبر زده////////حالا توی رختخواب////افتاده حالش بده/////بابام یادگاری از///////خون و جنگ و آتیشه//////با یاد اون موقعا////ذره ذره آب میشه///آهای آهای گوش كنین////درد دل بابارو////می خواد بگه چه جوری/////كشتند بچه‌هارو//////«هیچ میدونی یعنی چی/////زخمی هارو بیاری////یكی یكی رو بازو/////تو آمبولانس بذاری//////درست جلوی چشمات///////یه خورده اونطرفتر///////با شلیك مستقیم///ماشین بشه خاكستر»////گفتن این خاطره/////بدجوری می سوزوندش///با بغض و ناله می‌گفت/////كاشكی كه پر نبودش////آی قصه قصه قصه//////نون و پنیر و پسته////////هیچ تا حالا شنیدی/////تانكها بشن قنّاصه؟/////////میدونی بعضی وقتا////تانكا قناصه بودن///////تا سری رو میدیدن////////اون سرو می‌پروندن/////سه راه شهادت كجاست؟////میدونی دوشكا چیه؟//////میدونی تانك یعنی چی؟
///////ا آرپی‌جی زن كیه؟//آرپی‌جی زن بلند شد///«ومارمیت» رو خوند////تانك اونو زودتر زدش////یه جفت پوتین ازش موند/////یه بچه بسیجی/////اونور میدون مین/////زیر شنیهای تانك//////لِه شده بود رو زمین/////خودم تو دیده بانی/////با دوربین//قرارگاه//رفیقمو میدیدم////تو گودی قتله‌گاه/////آرپی‌جی تو سرش خورد/////سرش كه از تن پرید///////خودم دیدم چند قدم///بدون سر می‌دوید/////هیچ میدونی یه گردان//////كه اسمش الحدیده////////هنوزم كه هنوزه////گم شده ناپدیده//////اتل متل توتوله//////چشم تو چشم گلوله//////اگر پاهات نلرزید//////ترسیدی قبوله////////دیدم كه یك بسیجی/////////نلرزید اصلاً پاهاش//جلو گلوله وایستاد/////زُل زده بود تو چشاش///////گلوله هم اومدو///////از دو چشم مردونه////////گذشت و یك بوسه زد///////بوسه‌ای عاشقونه//////عاشقی یعنی اینكه/////چشمهایی كه تا دیروز///////هزار تا مشتری داشت////چندش میاره امروزپپاما غمی نداره///چون عاشق خداشه///بجای مردم، خدا
مشتری چشماشه//////یه شب كنار سنگر//////زیر سقف آسمون/////میای پیش رفیقت////////تو اون گلوله بارون/////با اینكه زخمی شده///////برات خالی می‌بنده///////میگه من كه چیزیم نیست/////درد میكشه می‌خنده//////چفیه رو ور میداری///////زخم اونو می‌بندی////با چشمای پر از اشك//////تو هم به اون می‌خندی/////انگاری كه میدونی///////دیگه داره می‌پّره////////دلت میگه كه گلچین///////داره اونو می‌بره//////زُل میزنی تو چشماش//////با سوز و آه و با شرم//////بهش میگی داداش جون///////فدات بشم دمت گرم///میزنی زیر گریه///اونم تو آغوشته////تو حلقه دستاته////سرش روی دوشته//////چون اجل معلق////یه دفعه یك خمپاره////هزار تا بذر تركش/////توی تنش میكاره//////یهو جلو چشماتو//////شره خون می گیره///برادر صیغه‌ایت/////توبغلت میمیره/////هیچ میدونی چه جوری////یواش یواش و كم‌كم///////راوی یك خبرشی///////یك خبر پراز غم///////به همسفر رفقیت////كه صاحب پسر شد////بری بگی كه بچه/////یتیم و بی‌پدر شد/////اول میگی نترسین//////پاهاش گلوله خورده//////افتاده بیمارستان//////زخمی شده، نمرده/////زُل میزنه تو چشمات///////قلبتو می‌سوزونه//////یتیمی بچه شو/////از تو چشات میخونه/////درست سال شصت و دو/////لحظه تحویل سال////رفته بودیم تو سنگر//////رفته بودیم عشق و حال//////تو اون شلوغ پلوغی//////همه چشارو بستیم/////////دستهاتوی دست هم/////دورسفره نشستیم///////مقلب القوب رو///////با همدیگر می‌خوندیم////////زوركی نقل ونبات////تو كام هم چپوندیم//////همدیگر و بوسیدیم////قربون هم میرفتیم////بعدش برا همدیگر/////جشن پتو گرفتیم///علی بود و عقیلی/////من بودم و مرتضی////سید بود و اباالفضل//////امیرحسین و رضا///حالا ازاون بچه ها///فقط مرتضی مونده////همونكه گازخردل///صورتشو سوزونده////آهای آهای بچه ها////مگه قرار نذاشتیم///همیشه با هم باشیم///////نداشتیما، نداشتیم//////بیاین برا مرتضی/كه شیمیایی شده//////جشن پتو بگیریم/////خیلی هوایی شده/////می‌سوزه و می‌خنده/////خیلی خیلی آرومه//////به من میگه داداش جون/////كار منم تمومه//////مرتضی، منم ببر///////یا نرو، پیشم بمون/////میزنه تو صورتش///////داد میزنم مامان جون//////مامان میاد ودست////بابا جون و میگره///بابام با این خاطرات/////روزی یه بار میمیره//////فقط خاطره نیست كه//////قلب اونو سوزونده//////مصلحت بعضی‌ها//////پشت اونو شكونده/////برا بعضی آدما//////بنده‌های آب و نون////////قبول كنین به خدا
و در اخر مممنون از علی جون واقعا زیبا بود
برچسب ها : شعر يك پسر به پدر جانبازش,
